Deel één

Mijn aankomst in Johannesburg begon met een grote glimlach, want daar stond Tjasse met een Nederlandse vriend, Arend, mij op te wachten. Allebei met korte broek onder de boerderij-aarde en Arend op zijn hollands gele klompen. Die toch wel glad liepen op zo’n gladde vliegveldvloer.
Thuis was het leuk Betsie weer te zien en uiteraard waren de (nu nog) zes honden er ook nog. Tjasse en Betsie zijn nu naar de overkant van de straat verhuisd, van een 4 kamer woonhuis naar een ontelbaar veel kamer woonhuis. Je kent toch wel dat spelletje op school met gym dat je je armen wijd moet houden en je moet ronddraaien om te kijken of je genoeg ruimte had. Nou dat spelletje kon ik zonder problemen in hun gang met ontelbaar veel deuren doen. Mijn slaapkamer hier is net zo groot als mijn woonkamer en keuken samen. En de vliering waar wij in Nederland zo blij mee zouden zijn noemen zij een kruipruimte.
Het was al laat, dus vrij snel zijn we naar bed gegaan. Tjassen waarschuwde me nog net even voor hun nieuwe bewaking: twee struisvogels. Dat was maar goed ook want anders was ik denk ik aardig geschrokken van die grote gevaarlijke lelijke beesten.
Tjasse, Betsie en Arend waren al druk aan het werk, Arend aan de uitbouw van Tjasse zijn loods (jaja ze zijn flink aan het uitbreiden), Betsie op het land en Tjasse was vast ook ergens mee bezig. Ik ben een rondje op het bedrijf gaan lopen. Dat is toch wel indrukwekkend. In de schuur stonden 18 vrouwen groenten te sorteren. Op het land midden in de zon te dralen, want echt werken kun je het moeilijk noemen. Bij Tjasse zijn uitbouw zaten 8 bouwvakkers gehurkt te kijken hoe ze in godsnaam die loodzwaar loods gingen optillen. En dan de tekenaar op kantoor die ik een hand heb gegeven, wat achteraf een risicovol gebaar blijkt te zijn. Deze man woont in een carvan op het terrein, wast zich hooguit één keer in de week, kijkt porno en plaatst zijn eigen naaktfoto’s op de bedrijfscomputer en droogt zijn vuile onderbroeken in de oven. Die carvan is zo goor, kapot en klein ik zou er nog niet eens languit in kunnen liggen. Maar gelukkig heeft hij een nieuw slot op de deur gezet, je weet maar nooit wie de dappere stap gaat zetten om een keer de carvan in te kijken. Nou niemand hier heeft dat nog gedurfd. Ik heb beloofd mijzelf er voor op te offeren en er een videoverslag van te maken.
De hele dag kijk ik naar het af en aanrijden van werkende mensen en luister ik naar de geluiden van de verschillende fabrieken terwijl ik onderuitgezakt op de bank een boekje lees tussen de middagdutjes door. Ik moet zeggen zo ongegeneerd niks doen is toch wel iets voor mij. Al begon het me al snel te vervelen. Dus wilde plannen gemaakt om toch maar naar parken te gaan.